خدايا اين آدما قدر دنياتو ندونستن

واى به روزى كه مشكلات از هر سمتى بتازونه 

ذهنتو پر ميكنى از مزخرفات همسايه 

نوشته هاى پراكنده ... 

چشمت ميخوره به پيام هايى از فاميل كه مدت هاست داره خاك ميخوره و ديده نشده 

از رودربايستى فقط پيام رو باز ميكنى كه ديده شده باشه 

ساعت چهار صبحه 

سرم از درد داره منفجر ميشه 

تو اين هير و ويرى كرونا

ديگه با آشفتگى ذهنيت چجور كنار بياى 

مى خوام به خدا ايمان بيارم و صد در صد باورش داشته باشم كه كمكم ميكنه 

همش ميگه نميشه 

راستش منم سست ميشه اعتقادم 

اما خودمو جمع ميكنم 

اينجاست كه بايد ثابت كنم ايمانم رو 

...

خسته ام ...

نميدونم گاهى چرا در اين حد مى خواد من رو برونه از خودش 

باور نميكنه چقدر دلبسته اش هستم 

باور نميكنه اگه نباشه من ميميرم 

حتى الان فكر كردن به نبودنش تصوير جلوى چشمام رو سياه ميكنه 

طاقتشو ندارم 

سعى ميكنم فكر نكنم 

از بچگى اينطورم 

اينقدرفشار عصبى روم زياد ميشه كه بى حس ميشم و مغزم خاموش ميشه 

لمس ميشم انگار تو اين دنيا نيستم! 

هيچوقت نخواستم به زور نگهش دارم 

اما هميشه سعى كردم نذارم نااميد بشه 

حق داره... اصلا ساده نيست 

اما بازم اينجا ياد خدا ميفتم 

الان بايد قلبم آروم بشه...

ايمانم ..ايمانم ... قوى شو 

باور كن خدارو 

خدا هست 

مگر نه اينكه حواسش بهت بوده؟! 

مطمئن باش ايندفعه بيشتر هست 

وگرنه اينقدر راضى به اذيت شدنت نيست 

ميدونه ..

...