یکی مثل ما پیاده، یکی صد ساله سواره

انگار ديگه تو اين دنيا زندگى نمى كنم 

هر روز همه چى برام نا آشناتر و بيگانه تر مى شه 

حس اين رو دارم تو يه جنگل تاريك گم شده ام و حيوانات وحشى در كمين هستند 

شايد هركى اين نوشته رو بخونه بگه افسردگى گرفته ام 

اما يا اونها كور و بى حس هستند يا من واقعا مريض و افسرده هستم!

.

.

خيلى مهمه زمان جوان بودن و پرانرژى بودنت دستى كه سوى سرنوشتت دراز كردى برنگرده.. خيلى مهمه

زمان كه از دست ميره كل سال هاى تلاشت هم از دست رفته ميشه و به هيچ ميرسى 

يعنى نتيجه تمام اميد ها و تلاشت هيچ ميشه ... 

مات و مبهوت نگاهت خيره ميشه.. 

ولى فكر نكن.. از اين دنيا اگر تو رو شناختم واسم كافى بود .. خدارو شكر كه هستى 

رشد كن...